Una pequena mostra de réptiles, insectos e demáis fauna de Chile

A fauna chilena segue a sorprendernos tanto pola súa diversidade coma pola súa maxestuosidade, sendo conscientes de que nos movemos polos lugares máis humanizados e industrializados do país.

Pra comezar preséntovos un esfínxido e unha bolboreta:

Noctuido de nome común descoñecido (Hyles annei), pousado
na contraventá dunha estación de servizo

Papillo negra (Battus polydamus) quecéndose ó sol

Unha fermosa eiruga tricolor sen identificar:

E varios réptiles:

Lagartija negro-verdosa (Liolaemus negroviridis)

En Chile, a clase dos réptiles presenta un gran número de endemismos como consecuencia da barreira xeográfica que supón a cordilleira dos Andes (o 63% das especies só se atopan neste país). Nalgúns casos, coma no do lagarto de lo Valdés, a distribución da especie redúcese un único val:

Lagartija esbelta, o tenue (Liolaemus tenuis)

Lagarto de lo Valdés (Liolaemus valdesianos)

Do mesmo xeito que en Europa, tamén proliferan con éxito as especies alóctonas que compiten cas nativas, puidendo incluso levalas ó borde da extinción. Neste caso unha lebre europea, demasiado común nas montañas andinas:

Lebre (Lepus europaeus)

Agardei uns minutos por se saía un puma con pretensións de merendarse á lebre, pero lamentablemente pra min non foi o caso. O avistamento do mamífero mais esquivo e emblemático de sudamérica terá que quedar para á proxima ocasión... por suposto que será se él quere!

Algunhas aves de Chile III

Desta vez movémonos pola Rexión dos Lagos (10ª Rexión), adentrándonos na Patagonia Chilena. A paisaxe modulada polas distintas erupcións volcánicas, cambia por completo e a contraste de cores debuxa fermosos horizontes:

Río Petrohué e Volcán Osorno

Nestes intres a vida comeza a espertar deixando atrás o inverno. Aparecen as tenras e verdes follas da primaveira, e os arbustos énchense de flores.

Comezamos a rolda cunha ave de simpático nome común, e unha rapaz moi presente en documentais e postais sobre a zona:

Bandurria austral (Theristicus melanopis)

Carancho (Caraca plancus)

Un coñecido de anteriores entradas, pero nesta ocasión cunha pose mellorada:

Tiuque (Milvago chimango)

O tiuque ten un curioso xeito de camiñar moi esterricado pegando longas zancadas, coma se fora de formación militar:

Pata esquerda mirando ó lado ¡ar!...

... pata dereita mirando ó frente ¡ar!

Continuamos cun pombo que ben se asemella ó noso:

Torcaza (Patagioenus araucana)

E un enfurruscado peto ó que por algún motivo molestabamos, e nos dicía que debiamos marchar de alí:

Pitío (Colaptes pitius)

A continuación un cativo ó que de xeito popular se lle chama "colegial" (ó mellor polo chaleco de plumas marróns que asemella ó uniforme das escolas), moi ben acompañado xunto a súa parella:

Colegial ou negrito austral  macho (Lessonia rufa)

Negrito austral femia (Lessonia rufa)

Continuará... como a vida mesma!

Como diría algún... "la primavera, la sangre altera"

Pequenas grandes accións II

Pouco podemos facer a gran escala dentro deste mundo tan globalizado, pero ó noso arredor sí podemos con pequenas grandes accións, botarlles unha man ós seres que nos rodean.

Unha noite destas atopeime por sorpresa e atrapada na humidade das lousas da cociña, un exemplar de "mariposa de los muros" ou maculada (Pararge aegeria). Apañeime pra atrapala nun vaso, axudandome cunha folla de papel pra evitar tocala e dañarlle as súas delicadas ás.

A bolboreta pasou a noite no vaso, lixeiramente inclinado e na mesa da cociña ó resgardo do frío da noite:

Bolboreta dos valados en posición de reposo

A mañá seguinte en canto saiu o sol, deille a volta ó vaso e púxena na ventá. E no momento na que ela o considerou e queceu o seu corpo o necesario para emprender o seu voo, marchou ceive cara a súa aventura.

Moitos insectos, dende escarabellos ata bolboretas diurnas e nocturnas poden quedar atrapadas no interior das nosas vivendas, e se non atopan saída morren de inanición, cansancio, baixo unha das nosas zapatillas ou entre as zarpas dunha das nosas mascotas.

Uns meses atrás atopeime outra singularidade colgando dunha cortiña:

Ledra aurita

Do mesmo xeito e con coidado, atrapeino e púxeno na repisa da ventá dándolle o seu tempo pra que marchara, e á vez aproveitando pra facerlle unhas fotos pra lembranza. Deseguida decateime de que este chinche tiña un curioso mecanismo de "despiste" a modo de autodefensa: daba brincos quedandose "patas arriba" e facendose o morto:

Curiosa apariencia do chinche dado a volta

Logo dun tempo, voltaba a poñerse en posición horizontal brincando cara a súa liberdade.

PD. Grazas a José Manuel Villa pola súa axuda na identificación da chinche