Haberá pitiños xa?

Dende hai uns días, un brioso pai érguese polas mañás moi cedo, e canta baixo a nosa ventá. Marca os seus dominios este fermoso rabirrubio, coma dicindo: "Estou aquí". Un pouco máis lonxe escoitase cómo lle contesta outro macho, dende o seu territorio: "Eu tamén estou aquí"...

E así botanse 1 hora e media-2 horas... xa pode chover por eles que nada os cala, nin o paso dos coches ou o ruido da xente erguéndose pra ir ó traballo...

Xa fixeron o niño, neste momento a femia apenas sae del e a súa parella non deixa de atendela levándolle aportes de comida cada vez que pode:

Rabirrubio macho recollendo aportes do comedeiro pra levar po niño

De súpeto un pío de alarma, a femia sae do niño nerviosa e o macho acude deseguida. Unha pega anda preto, demasiado preto. Os pais afánanse por distraela, por sacala do sitio onde teñen o seu niño... Sorteana, azúzana... sorprende ver semellante valentía nun paxariño tan pequeno.

Logo dun bo rato consegueno, a pega finalmente abúrrese e decide ir buscar o seu almorzo a outra parte:

Pega pousada nunha antena cando decide marchar a outra parte

E eu me pregunto, ¿logo teremos os primeiros pitiños da tempada?

Custodiando o niño

Son Os rabirrubios da Pena de Augas.

Os ríos galegos, na UCI

¿Sabedes qué é isto? Trátase dun montón de corda a modo de palangre recuberta con anzois que recollemos no encoro de Albarellos (Leiro, Ourense). Ben pode ser que fora do ano pasado, pois moitos dos anzois estaban oxidados, pero é unha das razóns pola que a pesca autóctona non acaba de recuperarse nos nosos ríos: o furtivismo.

Non son as garzas, nin as lontras ou os corvos mariños os que acaban ca pesca fluvial. Son os furtivos, cas súas redes e palangres, cos seus anzois. Utilizan cebo vivo, ás veces miñoca e outras pequenos peixes (ás veces troitas) que atrapan previamente.

Outro exemplo é o río Umia (encoro da Baxe e río Gaio arriba), que estando nun perfecto estado de conservación e libre de grandes verquidos, é un deserto sen vida. A resposta está percorrendo os pequenos afluentes do cauce principal, que deberían ser os viveiros das pequenas troitas: atopalos sembrados de botellas de lixivia nas beiras.

Unha recente reportaxe do canal V televisión recolle dende unha ampla perspectiva as razóns polas que os nosos ríos atopanse nun estado de saúde pésimo. Sobreexplotación eléctrica, contaminación, furtivismo e unha xestión da pesca fluvial ineficaz e insuficiente acadaran por convertir ós nosos fermosos ríos en recursos agotados, tan só ó servizo das hidroeléctricas.

Quero pensar que ós nosos ríos inda lle queda unha oportunidade, pero iso depende de que os miremos con respeto, os cuidemos e deixen de ser un mero recurso enerxético.